Van Guccio Gucci en Alessandro Michele tot Tom Ford en Frida Giannini: een terugblik op de geschiedenis van Gucci, een eeuw van Italiaanse luxe. Oftewel de kwintessentie van uberelegante stijl, vrij geïnspireerd op de wereld van het paardrijden.
Maart 2021, ergens in Italië. Lady Gaga is onherkenbaar op de set van House Of Gucci. In de film van Ridley Scott kruipt ze in de huid van Patrizia Gucci. Zij staat bekend als de opdrachtgeefster voor de moord op haar echtgenoot, Maurizio Gucci (gespeeld door Adam Driver), de erfgenaam van het Italiaanse luxemerk. De echte Gucci-familie is allesbehalve tevreden met de film zelf (want: te privé), maar ook bij de casting specifiek hebben ze hun twijfels. Zo zal Al Pacino te zien zijn als Aldo Gucci, de man achter de mythische Gucci-boetieks in Rome, Parijs en New York, die het huis naar een hoger niveau tilde en het populair maakte bij vips. Volgens hen stelt de keuze voor de acteur echter teleur. ‘Mijn grootvader was een knappe, grote, elegante man – zoals alle Gucci’s. Al Pacino is niet eens bepaald groot, maar in de film ziet hij er ook nog eens zwaarlijvig en verwaarloosd uit… Hij lijkt er totaal niet op!’, oordeelt een huidige vertegenwoordigster van de vermaarde familie.
In de jaren 60 groeit Gucci uit tot het symbool van ‘la Dolce Vita’ en Italiaanse luxe.
Het verhaal van Gucci is het avontuur van een ongelooflijke wedergeboorte – de enige in zijn soort binnen de modegeschiedenis. De roots van het merk gaan terug tot 1921, wanneer Guccio Gucci in Firenze een bedrijfje van lederwaren en zadels opricht dat uiteindelijk het belangrijkste modehuis van Italië zal worden. Die roots verklaren ook het geliefde embleem van Gucci, het bit dat terugkomt op de meeste handtassen, schoenen en andere lederwaren van het merk. In de jaren 50 treden de drie zonen van Guccio – Aldo, Vasco en Rodolfo – in de voetsporen van hun vader en zetten ze het huis zowel creatief als commercieel gezien internationaal op de kaart, voornamelijk dankzij een stevige moderne en glamoureuze make-over. Gucci blijft echter nog altijd inzetten op de knowhow van zijn Italiaanse ateliers, kwaliteitsstoffen en een duidelijke positionering als luxehuis. Het merk groeit uit tot hét symbool van Dolce Vita en Italiaanse elegantie. Het internationale succes bereikt zijn hoogtepunt in de jaren 60-70.
In 1983 gaan de zaken slecht (voornamelijk door interne geschillen tussen de broers). Het merk verliest steeds meer waarde, totdat het uiteindelijk voor weggeefprijzen terechtkomt in de dutyfree. Rodolfo Gucci haalt dan Domenico De Sole binnen – een van oorsprong Italiaanse, Amerikaanse advocaat met diploma’s van Harvard – om te proberen de zoveelste ruzie tussen de broers op te lossen. Hij belandt echter aan het hoofd van de Amerikaanse tak. Wanneer Rodolfo overlijdt, wordt De Sole de advocaat van Maurizio, zijn enige zoon en een beruchte playboy, die het uitstekende initiatief neemt om de aandelen van zijn neven terug te kopen om zo te proberen het bekende verweven ‘G’-blazoen opnieuw op te blinken.
De Tom Ford-jaren zijn synoniem met glamoureus, sexy en provocerend.
Maurizio Gucci is ook degene die het imago van het huis weer recht trekt, nadat het verloren was geraakt in een zee van riemen, aanstekers en andere gadgets met de bekende driekleur (van de Italiaanse vlag), geïnspireerd op de riemen van paardrijzadels. Voor de gelegenheid werft hij ook Dawn Mello aan, de voormalige modedirectrice van het New Yorkse luxewarenhuis Bergdorf Goodman. Zij heeft in 1990 de geniale ingeving om een jonge, bijzonder getalenteerde ontwerper aan te nemen: Tom Ford (echte naam Thomas Carlyle). Begin jaren 90 wordt Maurizio buitengewerkt door Investcorp, een investeerdersgroep uit de Verenigde Arabische Emiraten die de controle over Gucci heeft genomen, dat op dat moment op de rand van het faillissement staat. De Sole en Ford slagen er echter in het merk te redden en het naar een hoger niveau te tillen. Zelfs Anna Wintour, de hoofdredactrice van de Amerikaanse Vogue, is zeer te spreken over het nieuwe sensuele ‘porno chic’-imago van Ford en claimt dat hij ‘van het verleden van Gucci een toekomst heeft gemaakt’. Resultaat: de ready-to-wear (dat minder dan 20% van de omzet vertegenwoordigde) ontketent een mediastorm en verschijnt in alle bladen. De naam Gucci ligt op ieders lippen, en het commercieel succes volgt. Maurizio kan echter niet lang genieten van de comeback van zijn familiebedrijf: op 27 maart 1995 wordt zijn leven op dramatische wijze beëindigd wanneer hij van dichtbij drie kogels in het hoofd krijgt. De opdracht voor de moord is gegeven door de moeder van zijn twee dochters, ex-vrouw Patrizia, waarmee hij in een geschil zat over geld. Ze wordt veroordeeld tot 26 jaar gevangenis (waaruit ze vrijkomt in 2016 nadat ze haar straf heeft uitgezeten).
Iconische handtassen
We zeiden het al: oorspronkelijk was Gucci een merk van lederwaren met een unieke savoir-faire. Elke creatie is steevast voorzien van een duidelijke knipoog naar de paardenwereld met prints van stijgbeugels of bitten. Op het einde van de Tweede Wereldoorlog is het aankopen van grondstoffen in Europa niet langer vanzelfsprekend, en zeker leder wordt een uitdaging. Geen probleem! Om de ateliers te laten draaien heeft Guccio Gucci het idee leder te vervangen door bamboe: de ‘Bamboo’-tas ziet het licht in 1947 en groeit uit tot een bestseller.
Alessandro Michele mikt op een jonger publiek, zonder daarbij de codes van het huis uit het oog te verliezen.
Oorspronkelijk is de tas voorzien van een handvat en een sluiting uit gepolijste bamboe. Die succesvolle elementen worden later uitgebracht als ontelbare varianten. De modellen mogen dan verschillen, de productie blijft artisanaal. In 2010 lanceert Gucci de ‘New Bamboo’, een limited edition in twee versies: python- en Cellarius-leder. De herlancering gaat gepaard met de terugblikexpo ‘Bamboo Forever’, die de geschiedenis van de bekende tas door de jaren herneemt.
Een andere iconische Gucci-handtas, de ‘Jackie O’ in gemonogrammeerd canvas, wordt in 1961 bedacht als ode aan één van de trouwste en bekendste klanten van het huis, Jackie Kennedy Onassis. Het is ook in het begin van de jaren 60 dat het iconische ‘GG’-logo ontstaat (de initialen van Guccio Gucci). In eerste instantie wordt het enkel als handtassluiting gebruikt, maar al snel zien we het ook op leder, stof en suède terugkomen om uiteindelijk hét symbool te worden van het merk. In dezelfde periode krijgen we voor het eerst ook de bekende mocassins met bit, een referentie aan het begin van Gucci, die onsterfelijk worden gemaakt door acteur Peter Sellers. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Flora-collectie waaraan Alessandro Michele, de huidige Creatief directeur, ode bracht. Ter gelegenheid van het tienjarige huwelijk van Grace Kelly en Prins Rainier in 1966 ontwerpt Gucci speciaal voor de Prinses van Monaco een sjaal met veldbloemen. De ‘Flora’-print groeit uit tot een icoon en is te zien op een reeks hand- en draagtassen. In 2004 geeft Frida Giannini het motief een update en wordt de collectie uitgebreid met Flora-zomerjurken, -badpakken, -handdoeken en -schoenen.
Gucci vandaag
In 1999, na een intense financiële thriller, wordt het huis Gucci overgekocht door de Franse Kering-groep van François-Henri Pinault. Na het vertrek van Tom Ford in 2004 wordt de briljante Italiaanse ontwerpster Frida Giannini binnengehaald die het huis opnieuw in het teken stelt van zijn artistieke erfgoed. De jaren 2000 zijn minder gericht op provoceren en (nog) meer op luxe. Met een omzet van 4 miljard in 2009 is Gucci één van de meest winstgevende Italiaanse merken, zowel op het gebied van lederwaren en ready-to-wear (voor mannen en vrouwen) als couture. In 2015 laat de artistiek directeur het roer aan Alessandro Michele (op dat moment verantwoordelijke van de accessoires). Hij slaagt erin het merk te moderniseren en een jonger publiek aan te trekken, zonder daarbij de codes van het huis uit het oog te verliezen met gedurfde collecties die het midden houden tussen openlijke androgynie en hedendaagse romantiek. De nieuwe Aria-collectie, die in april dit jaar werd voorgesteld met een hallucinatie-achtige film in samenwerking met de geniale video-artiest Floria Sigismondi, is een ode aan 100 jaar Gucci boordevol mythes, symbolen en pailletten. Michele verwijst zelfs naar de ubersexy Tom Ford-jaren. Of hoe je een frisse wind laat waaien door honderd jaar heritage.
Comments are closed.