Phil Mickelson, de briljante en charismatische kampioen die op 16 juni zijn 51e verjaardag viert, heeft vaak geleden onder de vergelijking met Tiger Woods. Toch mag ook zijn erelijst gezien worden. Portret van een speler die met zijn talent een hele generatie heeft begeesterd.
Hij is een van de meest flamboyante spelers uit de golfgeschiedenis. Een van de meest getalenteerde en populairste ook. In de ogen van heel wat kenners strookt het palmares van Phil Mickelson dan ook niet met zijn talent. Toch mag die erelijst gezien worden, want oordeel zelf: zes majors (drie Masters, één British Open en twee US PGA Championships), 27 keer een top-5 in de majors, 12 deelnames aan de Ryder Cup en de Presidents Cup. Maar met een beetje meer geluk had dit cv nog veel gestoffeerder kunnen zijn.
Vreemd genoeg was de race naar succes bij Phil nooit prioriteit nummer één. De bekendste linkshandige speler van zijn generatie liet zich naar eigen zeggen altijd inspireren door het plezier van het spel. Akkoord: zoals elke Amerikaanse kampioen kreeg ook ‘Lefty’ de zegedrang mee met de papfles en wanneer hij bij de start van een competitie de bal op de eerste tee plaatst, is dat om te winnen. Maar tegelijk relativeert hij – beter dan de meeste van zijn concurrenten – zijn nederlagen, ook de pijnlijkste. Dat onderscheidt hem misschien nog het meest van zijn ‘grootste vijand’ Tiger Woods voor wie enkel winnen telt.
Jong talent
Phil Mickelson wordt geboren op 16 juni 1970 in San Diego. Hij groeit op bij zijn ouders Philip en Mary, zijn oudere zus Tina en zijn jongere broer Tim. Vader Philip verdient de kost als piloot en zoekt in zijn vrije tijd de golfbaan op. Daardoor krijgt ook kleine Phil de smaak te pakken. Hij is amper twee jaar oud wanneer hij gaat golfen en de swing van zijn vader gaat imiteren, als stond hij voor een spiegel. Wat meteen verklaart waarom Mickelson linkshandig is op de fairways en… rechtshandig in het dagelijkse leven!
Voor de jonge Mickelson draait alles rond golf. Hij is amper negen jaar oud wanneer zijn vader hem meeneemt naar de Masters in Augusta. Hij ziet hoe Severiano Ballesteros er het green jacket wint en belooft aan zijn papa: ‘Dit toernooi ga ik zelf ook winnen…’ Maar zijn ouders temperen zijn enthousiasme en zijn ambities. Zij wijzen er op dat de studies de voorrang verdienen. Dat blijkt geen probleem, want Phil is een goede student. Zijn cijfers aan het lyceum van San Diego en vervolgens de Catholic High School mogen gezien orden. Een van zijn specialiteiten is kwantumfysica, wat toch een en ander laat vermoeden over zijn verstandelijke vermogens. Maar de cijfers op zijn scorekaarten zijn nog beter. Als amateur stapelt hij de titels op bij de amateurs. Elke coach wil hem strikken. Vooral zijn wedges maken indruk, want reeds dan heeft hij voor elk probleem een verrassende en vaak ook magische oplossing.
Als Phil 18 is, staan de universiteiten voor hem in de rij. Hij krijgt een beurs en kiest voor de Arizona State University waar hij topgolf combineert met een master in de psychologie. Hij wint drie keer het NCAA Championship (individueel) en drie Haskins Awards. In 1990 volgt zijn mooiste titel: de US Amateur. Maar dat is slechts het begin, want het jaar daarop wint hij in Tucson (als amateur!) zijn eerste toernooi op de PGA Tour. Wanneer hij in 1992 zijn universitair diploma op zak heeft, volgt de overstap naar de proftour. A star is born.
Het Tigercomplex
De eerste bekroning volgt snel, want in 1993 wint hij zijn eerste titels. Met zijn natuurlijk charisma en zijn looks van ideale schoonzoon promoveert hij in een oogwenk tot de publiekslieveling van gans Amerika. Daar heeft natuurlijk ook zijn spel mee te maken, want Phil houdt van mooi golf en van spektakel.
‘Lefty’, zoals zijn bijnaam is, symboliseert het champagnegolf: sprankelend en verfrissend. De slagen die hij uitprobeert – en meestal tot een goed einde brengt – zijn van een andere orde en de approaches met de 64° lobwedge worden al snel zijn fabrieksmerk. Zijn flamboyante jeugdige uitstraling doet de rest in een sport die op dat moment nog altijd een ietwat oubollig imago uitstraalt, ook in de USA.
De ruwe diamant die Mickelson is, wordt snel een glimmende edelsteen. Zo is hij in 1994 opgerukt naar een 22e plaats op de wereldranglijst. 1996 wordt nog beter, want met vier titels beukt hij de poort open van de top-10. Maar vreemd genoeg draait de machine stroef in de majors. Veel ereplaatsen, maar geen titels. Wanneer Tiger Woods in 1997 zijn eerste Masters wint, heeft de vijf jaar oudere Mickelson nog altijd geen majortrofee in zijn vitrinekast. En dat is, zoals zal blijken, slechts het begin van een echte vloek.
De Californiër doet altijd mee voor de winst, maar wint nooit. Dat levert hem al snel de reputatie op van de ‘beste speler ter wereld zonder major’. De vergelijking met Tiger wordt met de dag zwaarder om dragen, want Tiger is dominant en stapelt de successen op tegen een duizelingwekkend tempo. Voor Mickelson zijn het ereplaatsen en de titel ‘Poulidor van de greens’.
Gelukkig voor hem tilt hij daar niet te zwaar aan. ‘Ik golf op mijn manier. Winnen is niet noodzakelijk het belangrijkste’, lacht hij. De Amerikaanse golffans laten hem niet vallen. Ergens is hij zelfs populairder dan Tiger. Zoals Arnold Palmer meer fans had dan Jack Nicklaus. Maar als de rekenmachientjes worden bovengehaald, is er geen vergelijking mogelijk. Net daarom worden de beide superkampioenen, die elkaar maar matig kunnen waarderen, ook voortdurend met elkaar vergeleken.
Bevrijding op Augusta
1999, US Open. Phil heeft zijn eerste major voor het grijpen, maar finaal gaat het fout. Payne Stewart, die wat later om het leven komt in een tragisch vliegtuigongeval, haalt het met één slag voorsprong. Daardoor moet Phil wachten tot in 2004. De eerste major komt er na afloop van een onvergetelijke Masters. Het heeft er inderdaad de schijn van dat Ernie Els hem zijn eerste green jacket zal ontzeggen, maar uiteindelijk wint Lefty dankzij een fantastische birdie op de laatste hole. Eindelijk! De 34-jarige Mickelson triomfeert in een massahysterie. Hij is blij als een kind en draagt zijn titel op aan zijn echtgenote Amy. Die is een jaar voordien door het oog van de naald gekropen bij de bevalling van hun zoon Evan. Phil en Amy leerden elkaar kennen op de schoolbanken van de universiteit en lieten elkaar nooit meer los.
Phil is inderdaad een man van het hart. Bij hem gaat het gezin altijd voor. Wanneer in 2009 zowel zijn vrouw als zijn moeder bijna gelijktijdig met borstkanker kampen, stapt hij uit de Tour en overweegt hij zelfs om helemaal te stoppen met golf. Hij keert pas terug wanneer beiden genezen zijn verklaard.
De titel in 2004 op Augusta is een kantelmoment in het hoofd van Mickelson. Een beetje alsof hij eindelijk de geloofwaardigheid heeft afgedwongen in de ogen van de golfgeschiedenis. Alsof hij eindelijk de titel van kampioen kan wettigen. Phil gaat door op zijn elan en wint in 2005 het US PGA Championship. Daarna volgen nog twee Masters: 2006 en 2010. Kers op de taart: in 2013 wint hij de British Open op de Schotse links van Muirfield. Mickelson is er op zijn best en slaat terug vanuit een verloren positie. Zijn slotronde van 66 is goed voor de winst die hij wegsnoept voor de neus van heel wat anderen, waaronder Tiger Woods. Alles wel beschouwd mist Lefty dus maar één major om toe te treden tot het besloten kringetje van golfers die de vier majors op hun naam konden schrijven. Die zijn met vijf: Gene Sarazen, Ben Hogan, Gary Player, Jack Nicklaus en Tiger Woods.
Nochtans had Phil de trofee op de US Open verschillende keren voor het grijpen. De statistieken spreken boekdelen: liefst zes keer werd hij tweede! We hadden het al over de episode van 1999 op Pinehurst waar Payne Stewart met de titel ging lopen. Maar hetzelfde verhaal werd ook geschreven in 2002 op Bethpage, in 2004 op Shinnecock Hills, in 2006 op Winged Foot, in 2009 op Bethpage en in 2013 op Merion. Hij mist er de titel telkens op een haartje, alsof de duivel ermee is gemoeid.
Toekomstgericht
Op zijn 50e is de ambitie van Mickelson nog even sterk als in zijn jeugd. Zijn recente titel op het PGA Championship is daar het mooiste bewijs van. En de perfecte manier om zijn afbrekers de mond te snoeren toen bleek dat hij na een periode van 28 jaar niet meer tot de top-100 van de wereld behoorde. Mickelson zou nu makkelijk de overstap kunnen maken naar de Champion’s Tour, waar de senioren van een goedbetaalde oude dag genieten, al heeft hij dat met zijn fortuin (naar schatting een klein miljard dollar…) en zijn vele investeringen (vooral in golf) niet nodig. Als gepensioneerde zal hij nooit wat te kort komen, maar dat is niet de stijl van het huis. Omdat hij fysiek en mentaal helemaal in orde is, droomt Mickelson nog altijd van meer. Momenteel telt hij 45 titels op de PGA Tour, maar hij weet dat er daar nog een aantal bij kunnen komen. Zoals bijvoorbeeld de US Open binnenkort in Torrey Pines, vlakbij de plaats waar hij geboren werd. Dat zou de cirkel helemaal rondmaken!
Comments are closed.