De Vidauban Golf Club in het Franse zuiden draagt de stempel van architect Robert Trent Jones. Deze beroemde club speldt het bordje ‘super-exclusief’ op, want enkel de mede-eigenaars hebben toegang. Net als bij de Augusta National zijn de greens er uitgerust met een temperatuurregelingssysteem. Een exclusieve kennismaking met deze droomplek met meer dan één grendel op het slot.
Het is waarschijnlijk de meest private golfclub van Europa. Het is ook een van de mooiste en meest geheime. In het hart van het Massif des Maures, op het platteland van de Var tussen Draguignan en Sainte-Maxime, is de Vidauban Golf Club gereserveerd voor zijn mede-eigenaars, hun familie en hun gasten.
Van buitenaf valt het domein nauwelijks op. Het ligt inderdaad ietwat verloren halverwege een met wijngaarden omringde ‘route départementale’. Maar zodra de toegangspoort zich opent, rijdt men een andere wereld binnen. Welkom in dit Hof van Eden, een paradijs van een unieke natuurlijke schoonheid afgebakend door cipressen en parasoldennen. ‘De golf draagt de handtekening van de beroemde architect Robert Trent Jones Senior, auteur van meesterwerken als Valderrama, Sotogrande, Troia, Oakland Hills en Hazeltine. Nadat hij in de jaren 70 verliefd was geworden op de regio, kocht hij een terrein van bijna 1000 ha en besloot aan het eind van zijn leven “de mooiste baan ter wereld” aan te leggen in combinatie met een ambitieus vastgoedconcept’, aldus Cyprien Comoy, de huidige directeur. En zo werd in het begin van de jaren 90 ‘Le Prince de Provence’ geboren, de doopnaam van deze plek.
Noorse investeerders
Voor Trent Jones moest dit project met de ultieme ‘championship course’ zijn levenswerk worden, maar dat liep anders. Zijn bedrijfsmodel was wankel en botste al snel op het gebrek aan flexibiliteit bij de banken, wat resulteerde in een juridische strijd en de inbeslagname van de boedel. Einde hoofdstuk 1… Tegelijk stond in de sterren geschreven dat een golfbaan van een dergelijke fascinerende dimensie, zeg maar een waar kunstwerk, niet op die manier aan zijn einde kon komen. Dankzij een paar particuliere investeerders uit Noorwegen met een passie voor golf herrees het pand in 1997 stilletjes uit zijn as en werd het in de loop der jaren omgevormd tot een soort vastgoed condominium met een golfbaan!
Vandaag telt de Vidauban Golf Club enkele aandeelhouders uit alle hoeken van de wereld. Zij zijn de enigen die de baan mogen bespelen. En wat een baan! Een echte ansichtkaart, een subtiele mix van Valderrama en Augusta National met de weelderige natuur als permanente gezel. Een lust voor het oog, maar een echte uitdaging voor de swing, want aan het oorspronkelijke ontwerp van Robert Trent Jones Senior is geen jota veranderd. Alleen zijn zoon, die de droom wil verlengen, verbeterde onlangs een paar details. Maar de erfenis van het potlood van de meester is er nog steeds en alomtegenwoordig in elk detail. Plechtig en magisch.
Zoals Augusta
Het domein wordt gemanicuurd door een 15-koppige tuinploeg. Dat gaat tot in de kleinste details, zoals de grascontouren van de strategisch geplaatste grote bunkers. En verder zijn er de greens: zo snel als Carrare-marmer en even moeilijk te ontcijferen als Egyptische hiërogliefen. Wellicht komt enkel Augusta in de buurt om een equivalent te vinden in termen van uitmuntendheid, snelheid en consistentie. Net als de club in Georgia investeerde Vidauban in een ingenieus ondergronds geothermisch systeem (‘SubAir’) met een zeer geavanceerde combinatie van ventilatie en drainage. Als gevolg hiervan wordt de temperatuur het hele jaar door op agronomische wijze beheerd en kunnen de greens – indien noodzakelijk – worden ‘gedroogd’. Hartje zomer of ‘putteke winter’: de greens zijn er altijd van dezelfde kwaliteit. De kostprijs van een dergelijke installatie houden de eigenaars geheim. Want liefde heeft geen prijs en dat geldt ook voor perfectie.
Het parcours is een grote technische uitdaging. De stenen bedekt met korstmossen, de occasionele waterhindernissen, de parasoldennen, de kurkeiken, de lavendel en de wilde orchideeën maken dat de bal telkens op de juiste plaats moet landen. Verder dient men het juiste gevoel te vinden op de greens. De par 72 meet 6391m van zwart, maar dankzij de vijf tees – drie Men, twee Ladies – vindt elke handicapper er een uitdaging op zijn/haar niveau.
Colsaerts, Pieters, Detry…
Het is geen toeval dat topprofessionals er af en toe door de leden worden uitgenodigd voor een oefenpartijtje. Dit was met name het geval voor Nicolas Colsaerts die, toen hij in Monaco woonde, graag binnenliep in dit heiligdom ter meerdere eer en glorie van de golfsport. Ook Thomas Pieters en Thomas Detry kwamen al langs met hun coach Jérôme Theunis.
Zoveel is duidelijk: Vidauban maakt velen afgunstig en creëert nieuwsgierigheid. ‘Er gaat geen dag voorbij dat we geen telefoontje krijgen van enthousiastelingen die het parcours willen ontdekken. Maar er zijn geen uitzonderingen. De greenfee bestaat hier niet’, zegt Cyprien Comoy.
Mogelijk worden de regels de komende maanden ietwat versoepeld om via een instapgeld een nieuwe generatie leden te bereiken. Maar er is natuurlijk geen sprake van dat deze club opeens alle deuren opengooit. Want in Vidauban is alles anders en dus ook de beleving. Een dozijn spelers op de baan is het equivalent van een drukke dag. De holes dragen niet eens een nummer. Hoeft ook niet, want de leden weten per definitie de weg te vinden. Alles is navenant. Zo hanteert het terrasrestaurant van het clubhouse geen menukaart. Tegelijk opent de proshop het hele jaar door. Voor het geval dat…
Model van biodiversiteit
De exclusiviteit van het domein lokte geregeld kritiek uit. Wat soms leidde tot politieke controverses, met name op ecologisch vlak. Het stimuleerde de club om van het respect voor het milieu en eco-verantwoordelijkheid een echte prioriteit te maken. Zij richtte in 2007 een stichting op en profileerde zich zo tot modelstudent. ‘Ons hoofddoel is de biodiversiteit van de Plaine des Maures te integreren in onze golfactiviteiten en de fauna en flora te behouden’, zegt Cyprien Comoy.
Het partnerschap met het Natuurhistorisch Museum van Parijs sluit duidelijk aan bij deze doelstelling. Hierdoor werden nog onbekende soorten in een lijst opgenomen en het voortbestaan van bedreigde dieren bevorderd. De ‘tortue d’Hermann’, de schildpad die het embleem van de club is geworden, is daarvan een goed voorbeeld. Hij wordt door de International Union for Conservation of Nature geclassificeerd als bedreigde soort en vindt in de golfbaan zijn gunstigste natuurlijke habitat. Ook hagedissen, vossen, zeldzame vogels en bepaalde insecten vinden het heerlijk in dit toevluchtsoord dat lichtjaren verwijderd ligt van elke stadsdrukte. Tegelijk bewezen de verschrikkelijke bosbranden die in 2003 en 2021 het gebied rond Vidauban teisterden dat golf ook een levensreddende brandmuur kan zijn.
Het concept van Vidauban is volkomen atypisch. Buitengewoon, in de oorspronkelijke betekenis van het woord. Robert Trent Jones Sr. kan trots zijn op zijn werkstuk. ‘His finest performance’, zoals hij graag zei, verkeert in goede handen.
‘I had to somehow get involved with golf in some big way’ (citaat van Robert Trents Jones uit het boek ‘A difficult par’ van James Hansen).
Comments are closed.