Van 6 tot 9 april stond de editie 2023 van de Masters op de kalender. Op de Augusta National zal ook dit jaar weer reikhalzend worden uitgekeken naar de prestaties op de holes 11, 12 en 13. De beroemde Amen Corner dwong inderdaad al meer dan een kampioen tot een knieval.
Ze zijn subliem, de holes 11, 12 en 13 van de Augusta National, maar elke kampioen begint er met klamme handjes aan. Op deze legendarische Amen Corner werd het toernooi inderdaad al vaak in een beslissende plooi gegoten.
Hole 11, ook bekend als White Dogwood, is een vrij smalle aflopende par 4 van 460m. De green met zijn duizend-en-een hellingen wordt verdedigd met een grote waterplas aan de linkerkant en een uit de kluiten gewassen bunker aan de rechterkant. Alarmbellen alom! Hole 12 is dan weer een oneindig mooie par 3. Amper 140m lang. Maar zijn kleine green is puur vergif (zo meteen meer daarover). Hole 13 tenslotte, Azalea, is een par 5 in een naar links draaiende dogleg. De hole werd onlangs verlengd tot bijna 500m, wat het zelfs voor de longhitters zeer moeilijk zal maken om hun bal aan de linkerkant over de bomen te slaan. Toch zal het mogelijk blijven om vanaf de schuin aflopende fairway de green in twee te bereiken, maar ook daar liggen hemel en hel dicht bij elkaar. Elke slecht gekalibreerde bal wordt er inderdaad opgevangen door een kronkelende beek.
In werkelijkheid speelt Amen Corner – zo genoemd naar een oud bluesnummer dat populair werd gemaakt door klarinettist Milton Mezz Mezzrow – meedogenloos en dat vooral tijdens de slotronde van de Masters wanneer elke slag zijn gewicht in goud waard is. Dat is geen toeval, want bij de aanleg van de baan had bouwmeester Bobby Jones dit trio van legendarische holes in gedachten. Het resultaat is ernaar: door de geringste fout in de tactische aanpak of de praktische uitvoering kunnen titeldromen er in één klap in rook opgaan! Zoals zelfs de grote Severiano Ballesteros bijna moest ervaren. De legendarische Spanjaard leek in 1980 fluitend op weg naar de titel. Met 10 slagen voorsprong speelde de concurrentie voor plaats 2. Maar op hole 12 hikte Seve tegen een double bogey aan en op 13 volgde een nieuwe bogey. Ballesteros won wel, maar moest tot de laatste hole in de achteruitkijkspiegel kijken!
Ook Rory McIlroy liep er al tegen een trauma aan. In 2011 domineerde hij het toernooi, maar na Amen Corner mocht hij zijn ambities opbergen. ‘Wie de holes op tv ziet, kan zich niet voorstellen hoe technisch en tactisch moeilijk ze zijn, hoe hard ze glooien en hoe complex en snel de greens zijn. Simpelweg onvoorstelbaar’, aldus Nicolas Colsaerts die in 2013 de Masters speelde en daar nog steeds met veel voldoening op terugkijkt.
Duivelse 12
Geen beroemder par 3 dan de 12e hole! Een prentbriefkaart voor de ogen, maar een nachtmerrie voor de swing! En toch… Met amper 140m is dit de kortste hole van de Augusta National. Op elke andere baan een formaliteit voor de profs van dit kaliber, maar tijdens de Masters vreest iedereen deze hole als de pest.
Op de Augusta National draagt elke hole de naam van een bloem. Dat was de wens van Bobby Jones, de schepper van de baan en een van de meest getalenteerde golfers ooit. De 12 kreeg de naam Golden Bell, een verwijzing naar de gele struiken van de olijffamilie (Oleaceae).
De omkadering is schitterend. Op het eerste gezicht is dit een rustig stukje park met een kleine brug over een brede beek (Rae’s Creek). De bunkers zijn groot en liggen er perfect bij. Op de achtergrond wenkt een muur van bloemen. Maar let op bij dit soort botanische tuinen. Deze hole is inderdaad één grote valkuil; alsof de duivel er zijn intrek heeft genomen. ‘Als je op de tee komt, kun je maar beter bidden en vertrouwen op het lot’, zegt Patrick Reed, in 2018 toernooiwinnaar.
Vanaf de tee heeft de speler een vogelperspectief op de green. ‘Maar de wind is de bepalende factor. Hij speelt het sluw en verstopt zich achter de bomen. Daarom is zijn snelheid moeilijk in te schatten. Afhankelijk van zijn sterkte slaan we een ijzer 7 of een pitch. Maar zelfs als het heel rustig is, kan een klein briesje de baan van de bal fors beïnvloeden. Dat is bijzonder verwarrend’, aldus Larry Mize, toernooiwinnaar in 1987.
De spanningsboog staat het strakst gespannen zodra de bal aan zijn vlucht is begonnen. Te kort? Dan wenkt het water of de bunker. Te lang? Dan landt hij tussen de bloemen en de struiken. En daarna blijft er natuurlijk ook de green: smal als een confettisnipper, golvend als een achtbaan en snel als het marmer in een badkamer. ‘Niets is eenvoudig op deze hole. Afhankelijk van de positie van de vlag moet je proberen de bal op een ideaal oppervlak van slechts enkele vierkante centimeter te leggen, anders kom je automatisch in de problemen. Deze hole vereist een zeer hoge precisie’, herinnert Jack Nicklaus, met zes green jackets recordhouder op Augusta.
Historische drama’s
Op deze legendarische en unieke hole werden tal van historische momenten gecreëerd. Op de slotdag van de Masters is de Golden Bell een echte scherprechter, zoals de laatste kasseistroken in Parijs-Roubaix. Hij kan golfers lanceren naar de titel, maar tegelijk zijn lot bezegelen. Hemel of hel, in een fractie van een seconde.
De grootsten hikten er tegen een desillusie aan. Zoals Arnold Palmer in de Masters van 1959 (triple bogey). Zoals Tiger Woods in 2021 (een 10!). Zoals Jordan Spieth die in 2016 zijn bal twee keer in het water zag belanden toen hij ruim aan de leiding ging in het toernooi. Zoals Francesco Molinari in 2019 toen hij met Tiger Woods in strijd was voor de titel – de Italiaan houdt er nog altijd nachtmerries aan over! Tegelijk blijft de gouden palm op deze duizelingwekkende hole het bezit van Tom Weiskopf. In 1980 zag de Amerikaan vijf ballen in het water plonzen en noteerde een 13 op de kaart. Bloody hell!!!
Comments are closed.