19-9. De cijfers zegden alles. Een imponerend Team USA overrompelde Team Europe in de 43e Ryder Cup. Het was een kaakslag voor een zwak Europa dat eigenlijk reeds vanuit een verliespositie aan het duel was begonnen.
Na een aantal pijnlijke en striemende nederlagen – 4 stuks in de laatste 5 edities – haalde het Amerikaanse Ryder Cupteam zijn gram met een overduidelijke zege op het parcours van Whistling Straits (Wisconsin). De mannen van captain Steve Stricker domineerden de 43e Ryder Cup van begin tot einde en heroverden de prestigieuze trofee met recordcijfers: 19-9!
Dat Team USA won, was geen verrassing. Die zege bevestigde en symboliseerde alleen maar de huidige dominantie van de Amerikaanse swing op de internationale greens. Zoals de cijfers dat ook aantonen. Op de wereldranglijst plaatst het land van Uncle Tiger liefst acht landgenoten in de top-10. Die dominantie vinden we ook terug op de erelijsten van de laatste majors. Van de laatste 13 edities werden er tien gewonnen door Amerikanen.
Europa weggeblazen
De voorbije jaren kon Europa nog profiteren van zijn outsiderstatuut dat het team als gegoten zat. Even de longen volpompen en dan een USA aanvallen dat heel vaak ten prooi viel aan interne strubbelingen. Zelfs Tiger Woods en Phil Mickelson werden hiervoor met de vinger gewezen. Maar niets daarvan in Wisconsin. Dit keer presenteerde de USA een hecht blok. ‘We zijn een stel vrienden. We kennen elkaar allemaal van de universiteit. We zijn samen opgegroeid op de greens. En dit keer waren we echt helemaal klaar voor onze missie’, aldus de samenvatting van Jordan Spieth.
Met een dergelijke motivatie en acht leden uit de top-10 van de wereld tussen de lijnen was de USA onklopbaar. Zoals ook bleek uit de prestaties van Dustin Johnson (won zijn 5 partijen), Bryson DeChambeau (die het spektakel verzorgde met zijn buitenaardse drives) en Collin Morikawa (nog altijd even imponerend met zijn ijzers en goed voor het half punt dat de zege bezegelde). Dat neemt niet weg dat we best ontgoocheld mogen zijn over de prestaties van een Europees team dat vanaf de eerste seconde kwetsbaar leek, al te voorzichtig, op voorhand geklopt. En dus staat captain Padraig Harrington als eerste in de vuurlijn van de kritiek.
Terwijl zijn Amerikaanse confrater Steve Stricker voor een zeer jong team had gekozen (gemiddeld 29 jaar) en voor een systeem met zes rookies, trok de Ierse mentor de kaart van de ervaring met spelers als Lee Westwood (48 jaar), Paul Casey (44) en Ian Poulter (45), en slechts drie debutanten (Lowry, Hovland en Wiesberger). ‘Ik denk dat er een verjongingskuur moet komen, met plaats voor de nieuwe generatie’, is het oordeel van Nicolas Colsaerts. Met andere woorden: voor talenten zoals de broers Nicolai en Rasmus Höjgaard, de Schot Robert McIntyre, de Fransman Victor Perez en hopelijk ook voor onze Thomas Detry. Het zou mooi zijn als zij hun stempel kunnen drukken op de volgende editie in Rome (2023). Maar dat er een ommezwaai moet komen, is overduidelijk.
30 miljoen Amerikanen
In afwachting symboliseert de zege in Whistling Straits de huidige dominantie van de Amerikaanse swing. In de USA is golf een nationale sport die door alle lagen van de gemeenschap wordt beoefend en over alle leeftijden heen. De USA telt alles samen bijna 30 miljoen geregistreerde golfers of zowat 10% van de bevolking. Met om en bij de 10.000 officiële golfclubs zijn de structuren ook helemaal berekend op die passie. Bovendien heeft het land heel wat ‘practice ranges’ waar iedereen een balletje kan komen slaan en dat zowel overdag als ’s nachts.
Waar golf in een aantal Europese landen nog altijd een elitair juk torst, is dat aan de overkant van de Atlantische Oceaan helemaal anders. Akkoord: er zijn ultra gesloten en exclusieve clubs waar je beroemd en gefortuneerd moet zijn om binnen te komen, zoals bijvoorbeeld Augusta National, Cypress Point en Pine Valley. Daar zijn het vooral de miljardairs van Wall Street die er de discretie van de golfclub komen opzoeken. Maar tegelijk zijn er ook heel wat publieke banen waar geen enkel lidmaatschap vereist is. Dat zijn de beroemde ‘pay and play’-banen die we in België danig missen en waar vooral de jeugd naartoe komt.
Met een dergelijke context is het niet verwonderlijk dat golf in de States bijzonder veel aandacht krijgt in de media. Het golf-themakanaal Golf Channel telt miljoenen abonnees die geen putt missen. Tegelijk komen alle grote toernooien live op de meest invloedrijke networks. De kijkcijfers rivaliseren met die van het American football, NBA-basket en honkbal. Dat alles zorgt voor een gezonde golfeconomie. Zo verdienen in de USA zo’n twee miljoen mensen hun boterham met golf en is het jaarlijkse golfbudget er samen goed voor ruim 84 miljard dollar. Dat zijn fabuleuze cijfers!
Met zo’n enorme markt is de USA natuurlijk een schitterende kweekvijver van jong talent en unieke kampioenen. De ouderen onder ons herinneren zich de topprestaties van Gene Sarazen, Ben Hogan, Sam Snead, Bobby Jones en Walter Hagen. Wat later bracht de generatie van Arnold Palmer, Jack Nicklaus, Lee Trevino en Tom Watson miljoenen aan het dromen. Dichter bij ons staan Phil Mickelson en vooral Tiger Woods die golf naar een nieuw tijdperk stuwden. En de nieuwe generatie onder leiding van de helden van de Ryder Cup 2021 staat klaar om de fakkel over te nemen, naar het beeld van Bryson DeChambeau. De 28-jarige spierbundel en showman uit Californië heeft zich opgewerkt tot een van de allergrootste vedetten in de Amerikaanse sportwereld. De tv-zenders en de sociale media kunnen niet genoeg krijgen van zijn hallucinante drivers waarbij de bal soms tot 350m ver gaat. Want inderdaad: uniek…
Comments are closed.