Team Europa toonde zich in de recente edities van de Ryder Cup duidelijk sterker dan Team USA. Wat wordt het eind september op Whistling Straits?
Nadat de 43e Ryder Cup in 2020 werd uitgesteld als gevolg van de coronapandemie staat hij dit jaar wel op de kalender. Meer bepaald van 24 tot 26 september en op het parcours van Whistling Straits (Wisconsin). Sinds de geboorte in 1927 werd dit prestigeduel traditioneel om de twee jaar afgewerkt en tijdens de onpare jaren. Door de aanslagen van 11 september 2001 dienden de organisatoren de editie van The Belfry te verplaatsen naar 2002 en werd vervolgens voor de pare jaren gekozen. ‘Dankzij’ Covid keert de legendarische competitie nu dus terug naar zijn origineel programmaschema…
De Ryder Cup bezet een unieke plaats in de sportwereld in het algemeen en in de golfwereld in het bijzonder. In een ultra-individuele en door het grote geld gedomineerde discipline is dit inderdaad een teamcompetitie zonder prijzengeld. Nochtans is er geen enkele prof die er aan denkt om voor een selectie te bedanken en dat verklaart mee zijn grote uitstraling. ‘Het is een andere competitie en helemaal uniek. Alle partijen worden gespeeld in matchplay. Je verdedigt de kleuren van een continent. Het gaat om de eer. Je voelt je verheven, als ben je op een bijzondere missie’, zegt Nicolas Colsaerts, die een hoofdrol vertolkte tijdens de epische editie van 2012 in Medinah. Dankzij zijn fenomenaal optreden (met 8 birdies en 1 eagle) in zijn eerste doubles aan de zijde van Lee Westwood versloeg ‘Coels’ er zowaar Tiger Woods. ‘Onvergetelijk. Een magisch moment’, aldus de ‘Belgian Bomber’.
Amerikaanse dominantie
Toen de Ryder Cup in 1927 officieel werd geboren, gebeurde dat enigszins toevallig. In die tijd kruisten de beste Britten en Amerikanen weliswaar sporadisch de clubs, maar de afspraken verliepen weinig gestructureerd. Dankzij Samuel Ryder, een gefortuneerde zadenverkoper en een groot golfliefhebber, trad het duel uit de schaduw. Op aanraden van zijn ‘pro’ Abe Mitchell liet hij zich overtuigen om als mecenas en sponsor op te treden. Beter nog: hij bestelde bij het prestigieuze bedrijf Mappy & Webb een trofee in 14 karaatsgoud. De zakenman stond er toen ongetwijfeld niet bij stil hoe geweldig ‘zijn’ kleine zaadje zich op termijn zou ontwikkelen!
De allereerste Ryder Cup werd op 3 en 4 juni 1927 gespeeld op het parcours van de Worcester Country Club (Massachussets). Onder leiding van de grote Walter Hagen (speler & captain) en de mythische Gene Sarazen was er voor de Britten weinig fun te beleven, want de USA won met 9 ½ tegen 2 ½.
In die eerste edities viel er tegen Team USA amper wat in te brengen. Zo konden de Britten slechts twee keer juichen: in Moortown (1929) en Southport (1933). Daarna was het wachten tot de editie van 1957 op de Lindrick GC vooraleer de Ryder Cup opnieuw in Britse handen belandde. Het was een homerische zege, want na de doubles keken de spelers van captain Dai Rees tegen een gigantische achterstand aan. Die nederlaag inspireerde Team USA om vervolgens de successen op te stapelen. Het profiteerde maximaal van zijn gouden generatie onder leiding van Palmer, Casper, Trevino, Snead, Nicklaus, Floyd, Watson, Kite en Nelson.
Europa staat op
De Amerikaanse dominantie gaat met de jaren vervelen. De duels worden te eenzijdig om de fans te boeien. Daardoor komt de toekomst van de Ryder Cup plots in gevaar. De grote Jack Nicklaus is zich hiervan bewust en gaat persoonlijk pleiten voor een aanpassing van de regels: hij wil dat het Britse team versterking krijgt van de beste Europese spelers van het vasteland. Die (r)evolutie krijgt al snel het groene licht van de US PGA en van de erfgenamen van de in 1936 overleden Samuel Ryder.
In 1979 stapt op The Greenbrier (Virginia) voor het eerst een echt Europees team tussen de koorden, met onder meer het Spaanse duo Severiano Ballesteros en Antonio Garrido. De USA laat zich voor zijn thuisfans niet verrassen (17-11), maar het is duidelijk dat de Ryder Cup een nieuwe dimensie heeft gekregen en een nieuw tijdperk is binnengestapt.
Het is wachten tot 1985 en het Engelse Belfry vooraleer het magische Europese poeder voor het eerst tot ontploffing komt. Bij Team Europe heeft captain en fijn strateeg Tony Jacklin een zeer homogeen team gekneed. Na hun achterstand in de foursomes draaien de Europeanen de situatie volledig om. Onder leiding van een fenomenale Ballesteros winnen zij met 15-10. Twee jaar later bevestigt Europa die machtsgreep in Muirfield Village (Ohio) met een onwaarschijnlijke dubbel op vijandige bodem. Meteen de allereerste Europese zege in de USA! Zelfs Jack Nicklaus, die captain is van Team USA, kan zijn ogen niet geloven…
De nieuwe generatie van het Oude Continent, met naast Ballesteros natuurlijk ook Faldo, Woosnam, Olazabal en Langer, is nu duidelijk baas en dat is slechts een begin. De cijfers op de erelijst zeggen inderdaad alles. In de voorbije 25 jaar heeft Team USA de trofee slechts drie keer kunnen winnen: in Brookline (1999), Louisville (2008) en Chaska (2016). Alle andere edities zijn voor Team Europe dat minder talent heeft op papier, maar duidelijk veel meer teamspirit toont op de greens!
Het rapport van Tiger Woods is de beste getuige dat de Ryder Cup wel degelijk iets helemaal anders is. De in de individuele toptoernooien oppermachtige Woods heeft inderdaad nooit zijn draai gevonden binnen het Amerikaanse team. De grootste speler in de geschiedenis won de competitie slechts één keer. Zijn persoonlijke cijfers zijn zelfs ronduit teleurstellend: 21 nederlagen tegen 13 zeges!
Als een Britse links
Wat we van de editie 2021 mogen verwachten? In de laatste editie werden de Amerikanen zo hard in hun eer gekrenkt dat zij ongetwijfeld dromen van een spetterende revanche op Whistling Straits. In 2018 werden zij inderdaad de les gespeld. Nadat ze de doubles hadden gedomineerd, zetten de Europeanen op de Golf National in Parijs ook de singles naar hun hand. Uitslag: 17 ½-10 ½.
Bij de aanvang leek het Amerikaanse Dream Team nochtans ongenaakbaar. De spelersmix was inderdaad veelbelovend: een combinatie van jong talent (Spieth, Thomas, Koepka, Fowler,…) en tonnen ervaring (Woods, Mickelson,…). Maar toen puntje bij paaltje kwam, werden alle prognostieken overhoop gegooid. De mannen van Jim Furyk waren ten prooi aan interne spanningen die ze nooit konden afschudden. Het contrast met Team Europe, waar de teamspirit en de solidariteit groot was en heel wat spelers zichzelf overtroffen, was enorm!
De hamvraag is dan ook of de Amerikanen er dit jaar wel zullen in slagen om alle neuzen in één richting te krijgen en hun interne rivaliteit om te bouwen tot een winnaarsmentaliteit. Captain Steve Stricker doet er in elk geval al maanden alles aan om de violen gelijk te stemmen. Dat is minder eenvoudig dan het lijkt, zoals blijkt uit de troebele relatie tussen Brooks Koepka en Bryson DeChambeau.
Zoals wel vaker start Team USA als favoriet. Het telt inderdaad zeven spelers in de top-10 van de wereld en zij kunnen op de onvoorwaardelijke steun rekenen van een chauvinistisch publiek dat – eindelijk – weer talrijk zal opduiken. Tegelijk mag men er ook op vertrouwen dat de selectie van Padraig Harrington onder leiding van Jon Rahm en Rory McIlroy zijn huid duur zal verkopen.
De championship course van Whistling Straits werd in 1998 getekend door de geniale architect Pete Dye. De holes naast Lake Michigan en een oude luchtmachtbasis doen denken aan een Britse links. Het merendeel van de holes is van een oogverblindende schoonheid. Prachtige panorama’s langs de kliffen en bunkers zover het oog reikt! Het zijn er om bij de duizend, als was dit een grote zandbak!
Op dit atypische parcours werden al tal van topcompetities georganiseerd, waarbij drie PGA Championships. Die werden gewonnen door de Fijiër Vijay Singh (2004), de Duitser Martin Kaymer (2010) en de Australiër Jason Day (2015). Je kon de Amerikanen dus moeilijk beschuldigen van bijgeloof toen ze de gastbaan kozen voor dit evenement!
Comments are closed.